Mijn naam is Susan Kouwenberg. In 2021 ben ik uitgevallen op mijn werk vanwege chronische pijnklachten en de vaak bijbehorende vermoeidheid. Al veel eerder had ik signalen, maar ik deed mijn best om die te negeren. Mijn gedachte was: “Niet aanstellen, het valt wel mee. Anderen hebben het veel zwaarder dan ik.”
Dus ging ik door. Altijd. Werken, zorgen, doorgaan. Maar in 2021 trok mijn lichaam een duidelijke grens: ik herstelde zelfs niet meer van een week niets doen. Vanaf dat moment waren de klachten er continu. Mijn energie was op, mijn lijf deed pijn, en de meest simpele dagelijkse dingen voelden ineens als een enorme opgave.
Dat veranderde alles. Mijn leven zoals ik dat kende stond stil. Ik kon minder doen buiten mijn werk om, omdat ik daar al al mijn energie aan kwijt was. Slapen ging steeds slechter, en overdag dacht ik vaak alleen nog maar aan wanneer ik weer naar bed kon. Het voelde alsof ik stukje bij beetje afscheid moest nemen van het leven dat ik gewend was.
Ik werkte jarenlang met veel plezier als orthopedisch schoentechnicus, een vak waarin ik mensen écht kon helpen en mijn technische én empathische kant kwijt kon. Maar het werk was fysiek te zwaar geworden en ik moest stoppen. Dat bracht een grote identiteitsvraag met zich mee:
Wie ben ik nog, als ik mijn werk niet meer kan doen? Wat is mijn waarde dan? Wat betekent mijn leven nog zonder dat wat me altijd zoveel voldoening gaf?
Deze periode ging gepaard met gevoelens van rouw en verlies, en dat is eigenlijk heel logisch. Maar gelukkig ben ik daar niet in blijven hangen. Al vóór mijn uitval was ik gestart met de opleiding tot Toegepast Psycholoog. En ondanks alles, ben ik daarmee doorgegaan, met vallen en opstaan. Eind 2024 studeer ik af.
Tijdens de opleiding kwam ik er wel achter dat ook werken als toegepast psycholoog in de traditionele zin, met een volle agenda en cliënten één-op-één, voor mij waarschijnlijk niet haalbaar is. Dat was opnieuw confronterend. Wéér iets loslaten waar ik op had gehoopt. Maar de studie heeft me ook ontzettend veel gebracht.
Ik heb geleerd over het brein, over gedrag, over omgaan met verandering, en vooral: over veerkracht. En die kennis helpt me nu niet alleen om mezelf beter te begrijpen, maar ook om andere mensen te inspireren en te ondersteunen.
Inmiddels heb ik mijn leven opnieuw vormgegeven. Ik doe vrijwilligerswerk bij de Nederlandse Beroepsvereniging voor Toegepast Psychologen, ik speel toneel, en ik heb verschillende hobby’s waar ik veel plezier aan beleef. Daarnaast ben ik deze website gestart, vanuit de wens om anderen te helpen.
Want één ding weet ik inmiddels zeker: zelfs als het leven totaal anders loopt dan je had gehoopt, kun je nog steeds waardevol zijn. Nog steeds plezier ervaren. Nog steeds een verschil maken voor jezelf en voor anderen.
Met deze website wil ik jou of je nu chronische pijn hebt, mentale uitdagingen ervaart, of op een andere manier vastloopt laten zien dat het mogelijk is om weer richting en invulling te vinden. Om te blijven zoeken naar wat wél lukt. En om, ondanks alles, het beste uit je leven te halen.
De weg vooruit
Waarom heet deze website De weg vooruit?
Omdat dat, hoe moeilijk het soms ook is, de enige richting is die écht helpt. Wanneer je leeft met chronische pijn en vermoeidheid, kan het voelen alsof alles om je heen stilvalt. Alsof je leven even ‘on hold’ staat. En het is heel begrijpelijk dat je dan terugkijkt. Naar wie je was, wat je toen nog kon, hoe je leven er vroeger uitzag. Ik ken dat gevoel maar al te goed.
Maar alleen achterom blijven kijken helpt je niet verder. Als je je blijft richten op wat je verloren bent, houd je jezelf onbewust tegen om opnieuw te gaan leven – in het hier en nu. Je blijft dan hangen in het verleden, terwijl het leven zelf juist vraagt om beweging. Om stapjes vooruit. Hoe klein ook.
Dat betekent niet dat je helemaal níet mag terugkijken. Juist wel. Door af en toe stil te staan en om je heen te kijken, zie je wat je al hebt doorstaan en bereikt. Je herkent de obstakels die je overwonnen hebt, en de moeilijke momenten waar je doorheen bent gekomen. En dat mag je trots maken. Het kan je kracht geven, of soms verdrietig stemmen, omdat je beseft wat je hebt moeten loslaten. Dat is oké. Ook die emoties horen bij jouw pad.
Ik zie het leven een beetje als het beklimmen van een berg. Elke stap die je zet, brengt je hoger. Soms moet je even pauzeren, soms glijd je uit. Maar elke beweging, hoe klein ook, brengt je dichter bij het uitzicht dat voor je ligt. En als je dan af en toe omkijkt, zie je hoe ver je al gekomen bent. Je rugzak is gevuld met lessen, herinneringen, teleurstellingen én waardevolle inzichten. En juist die nemen je mee, stap voor stap, de toekomst in.
Daarom koos ik voor De weg vooruit als naam van deze website. Het past bij hoe ik in het leven wil staan. Natuurlijk kijk ik ook regelmatig terug – om te zien wat ik heb meegemaakt, wat ik geleerd heb, en waar ik trots op mag zijn. En ja, soms raakt het verlies me dan opnieuw. Maar meestal lukt het me gelukkig om daarna weer vooruit te kijken. Naar alles wat er nog wél kan. Naar het moois dat er misschien nog op mijn pad komt. Naar verbinding, groei, plezier – ondanks alles.
Met deze website wil ik jou uitnodigen om ook die stap vooruit te zetten. Op jouw tempo, op jouw manier. Want hoe zwaar de reis soms ook is, er is altijd een weg vooruit.
